Uitgangspunt hier is respect van en naar elkaar en het geven van geborgenheid. Tijdens de dagelijkse werkzaamheden willen we ieders zelfstandigheid vergroten. Het samen zorg-dragen voor het totale project brengt bij ieder een volwaardig gevoel teweeg. Zorg verlenen is helemaal niet zo moeilijk; als je jezelf als gelijkwaardig ziet met je cliënt en hem of haar serieus neemt, dan is er al een basis gelegd. Een basis waarin mensen vertrouwen durven. Uitgaand van dat principe is er direct véél meer mogelijk. Fouten mogen dan worden gemaakt omdat je de intentie weet van de ander.
Ik ben maar al te vaak tegen gekomen dat cliënten als anders, als minder of ‘niet goed’ worden gezien. Dat zou iemand ook niet tegen mij moeten zeggen; ik zou er ook de brui aan hebben gegeven.

Veel zgn. ‘gedragsproblemen’ blijken door deze visie helemaal niet zo moeilijk omkeerbaar te zijn. Allerbelangrijkst is ‘echt’ te zijn. Echt betekent de ander laten weten hoe je hem of haar ervaart.

Op deze foto staat mijn tante van 80 met de zeis in haar hand. Zij ondersteunt waar mogelijk en op dat moment was ze bezig met het maaien van stekels (akkerdistel) op een van de vrijwilligersdagen die we soms organiseren. Leuke bijkomstigheid hierbij is dat we heuse reservaten bezig zijn aan te leggen voor wat velen zien als onkruiden. Ik zie dit anders; alle kruiden hebben hun specifieke kwaliteiten. Van velen weten we welke geneeskrachtige werking ze hebben, van anderen (nog) niet. Ik vind het steeds belangrijker dat alles wat er in de kosmos bestaat ook een plaats krijgt. Zo dus ook de on-kruiden en het on-gedierte. Ik houd daarbij wel het quantum in het oog. Het moet niet uit de hand lopen en tot plaag verworden maar ruimte moet er wel worden gecreëerd. Alle levensvormen moeten bestaansrecht ervaren. Dit leidt mijns inziens tevens tot een grotere harmonie in het geheel, het bekende natuurlijke evenwicht. Een tweede factor welke ik niet ongenoemd wil laten is dat ik ervan overtuigd ben dat juist de planten die hun eigen plek hebben gezocht, en dat zijn natuurlijk de onkruiden, een veel sterkere energie zullen hebben dan die welke gecultiveerd zijn en vaak keurig op regeltjes gezet staan. Wanneer er theeën of tincturen moeten worden gemaakt zou ik dan ook zeker kiezen voor deze groep planten.

Hier ziet u een foto van de haan met enkele kippen. Onze kippen lopen op een afgehekt stuk langs sloot met een binnenruimte in de kas. De BD-norm qua ruimte wordt ruimschoots gehaald. Dit is heel belangrijk, denk ik, want dat komt in de kwaliteit van het vlees en de eieren onze ziel weer ten goede. Oei, dit is een linke uitspraak, realiseer ik me. Zo komen we op een nieuw thema uit, en dat is de gedachtegang die achter ons project schuil gaat; dit is de antroposofische gedachtegang. Wij houden er rekening mee dat we verantwoording hebben af te leggen voor onze daden, maar ook voor dat wat we niet hebben gedaan. Dit is een verreikend gedachtegoed maar tevens heel centraal staand op ons project.

Hier is Bessie afgebeeld. Ik streef er naar zoveel mogelijk werk te doen met de paarden. Dat is voor mij goed, voor de paarden goed en voor de omgeving, waaronder de mensen die ons bezig zien. Iets anders, iets verrassends, iets enthousiasmerends voor velen omdat het niet meer alledaags is. En natuurlijk doe ik dit niet voor mijn omgeving maar ik ben me er wel degelijk van bewust dat zaken zo werken en ook ben ik me ervan bewust hoe belangrijk, hoe waardevol een enthousiasmerende impuls kan zijn in een (woon)omgeving . We kennen vast allemaal een dergelijke ervaring, die ons heeft geraakt. Dat geluid, die lichtval, dat bijzondere hek of dat slingerende slootje. Zo zijn er natuurlijk ontelbare voorbeelden te vinden waardoor mensen zich geraakt voelen, terwijl een ander er zo aan voorbij kan lopen.

De paarden bij ons, net als de overige dieren, worden natuurlijk gedekt. Dat vinden wij belangrijk. Wij denken dat anders een nieuw leventje wordt gecreëerd vanuit een basis-gemis. Belangrijk vind ik het dat de paarden zo mogelijk allemaal kunnen worden ingezet voor het werk dat hier te doen is. Dat is weliswaar niet heel veel, maar toch is er werk waarbij ze heel goed ingezet kunnen worden; kulen, trekwerk en mest uitrijden met de trog. Het is een leuke bijkomstigheid dat het voor mij, als degene die het beleren uitvoert best een heel kenproces omvat. Het is namelijk enkele malen voor gekomen dat een van de paarden op hol geslagen is. Ik ben een tijd lang behoorlijk huiverig geweest om dat paard weer aan te spannen maar door wat overtuigende tips van een buur ben ik aangemoedigd een nieuwe stap te zetten; uit de verwachting blijven en in de ontmoeting en het vertrouwen proberen terecht te komen met dat dier. Dit lijkt gelukt, ik heb haar na een tijd weer voor de kuul durven zetten zonder assistentie. Een heel voldoeninggevend en zekerheidverschaffend effect had dit nou op mij! Een echt nieuwe stap in de opbouw van mijn zelfzekerheid, goed hè?

Hier heb ik een afbeelding van mezelf, bezig koe Tonny te melken. Juup hangt over het hekje en Ibrahim krauwt wat op de staart van Tonny. Deze foto heb ik opzettelijk uitgekozen, juist omdat Ibrahim er op staat. Ibrahim is bij ons al lang weg. Dat vind ik heel jammer, ondanks het feit dat ik die ontwikkeling zelf in gang heb gezet. Toen Ibrahim bij ons kwam was zijn zorgvraag groot. Daar tegenover stond ook een heel goed budget. Na verloop van tijd, hij heeft bij ons gewoond gedurende een jaar en acht maanden, ontwikkelde hij zich dermate goed dat zijn budget zo laag werd, dat het voor ons niet langer interessant was om deze zorg langer te continueren. Ik ben bepaald niet trots op het feit dat ik hem de zorg heb opgezegd maar heb hiermee voor mijn gevoel ook voldoende lang gewacht eer ik deze stap nam. Het is er toch van gekomen en ik ben er erg trots op, dat hij het nu wel weer redt in zijn ouderlijk gezin en zij met hem. Waarom dit verhaal? Met dit verhaal wil ik laten weten dat we ook zorg bieden in de vorm van wonen. Wonen binnen de setting van een gezin, ons gezin. Het gezin bestaat nu uit een vader, een moeder en een zoon uit 2012.

De zorgvragende krijgt een eigen kamer maar pauzeert en eet met ons, net als wij. Overigens wordt de zorgvragende zo-wie-zo behandeld als of hij een eigen kind of familielid zou zijn. Geen voorkeursbehandeling, maar ga ook niet beginnen over ‘discriminatie’ zoals ik wel eens van Ib heb moeten horen, want daarvan ben ik heel zeker; dat is hier niet aan de orde. Soms wil een persoon helemaal geen begeleiding ontvangen en hier überhaupt niet zijn. Dan wordt het heel lastig om tot enig resultaat te komen en soms escaleert het dan ook, de ene keer vroeg, de andere keer later. Maar in andere gevallen blijkt deze setting enorm aan te slaan. Er wordt rust, regelmaat, gezelligheid en vooral een consequente aanpak ervaren doordat de zorgvragende altijd wordt omgeven met dezelfde mensen. Er is dan ook veel minder kans dat bij de wisseling van begeleiding – zoals dat op instituten gebeurt – verschillend wordt gekeken naar een voorval. Ik denk te kunnen stellen dat ook kinderen met opvoedingsproblematiek op een plek zoals een zorgboerderij beter af zijn dan in een instituut met steeds maar wisselende begeleiding. In ieder geval heb ik bij Ibrahim heel goed resultaat mogen zien ontstaan. Hierbij dient wel mee vermeld te worden dat ook de andere partijen, te weten; school en de familie met de neuzen in dezelfde richting hebben gewezen en vooral dat heeft tot een verbluffend resultaat geleid.

Naast ons gezin komen er bij grote regelmaat vrijwilligers die meedraaien in de zorg en de verzorging van het geheel.